پورتوریکو پرچم پرواز در ژوئن

در مورد علاقه من, عکس از پدر و مادر آنها در حال نشستن در کنار یکدیگر به دنبال به طور مستقیم در دوربین چشمان خود را کمی لمس کردن. من مامان, پاها, در حال عبور کردند و نقطه نسبت به پدر من. دست چپ خود را آویزان به آرامی روی زانوی او به عنوان او استوار او در معده است. آنها نگاه راحت و خوشحال. پشت سر آنها روشن است پورتوریکو پرچم. آن راه راه قرمز و سفید پر کردن قاب به عنوان پدر و مادر من نشستن با افتخار در مقابل آن. بخشی از دلیل که چرا من عاشق این عکس بسیار است زیرا که در آن و زمانی که آن را گرفته بود. آن را به ضرب گلوله کشته شد توسط عموی من در غرفه خود در سالانه پورتوریکو جشنواره مدتی در اوایل 2000s. رشد سالانه Fiestas Puertorriqueñas یکی از این چند بار از یک سال و دیدم پدر و مادرم اجازه می دهد خود را به وجود دارد به طور کامل در یک فضای شادی, فراموشی, حداقل لحظه ای همه بود که تحمل پایین در تماس با ما.

این یکی از دلایلی است که چرا من همیشه به جلو نگاه به سومین یکشنبه ماه ژوئن. مانند بسیاری دیگر از پورتوریکو, خانواده, در, شیکاگو, من خانواده را شمع به یک خودرو تحت پوشش در پرچم و ما می خواهم سر به هومبولت پارک. وجود دارد ما می خواهم به ملاقات من با خاله و دختر عمو و صرف ساعت ها رانندگی در اطراف محله honking ما شاخ در نزد هر پورتوریکو پرچم. من عموزاده و برادر و من قطع از ماشین ویندوز فریاد "Boricua!" بیش از یک ارکستر از بوق بزند. خیابان خواهد بود با صف مردمی با لباس سر تا پا قرمز و سفید و آبی. سالسا و یا Reggaeton خواهد بوم از عبور هر ماشین. ما می خواهم مطمئن شوید که به تصویب هر پورتوریکو فرد بدون ارائه یک فریاد یا موج و یا یک لبخند ،

مردم از خارج از مهاجر اغلب بپرسید اگر پورتوریکو است نه یک کشور مستقل چه چیزی ما را جشن می گیرند هر ماه ژوئن است. و در بسیاری از جشن های ما در شیکاگو و در طول مهاجر بر خلاف پدر و مادر من در این غرفه از 15 سال پیش: شاد و سربلند و زنده است. به عبارت دیگر ما جشن وجود ما است. ما جشن فهم جمعی است که نیروهای سفید برتری و استعمار که خانمان و خانواده های ما از این جزیره به این هوای سرد شهر در وسط امپراتوری نیست پاک ما و بنابراین نه برنده. که با کمبود بودجه روبرو مدارس, بیش از ای اداره محله, تبعیض نژادی, gentrification و خشونت دولتی است که ما با ملاقات در اینجا باید نه برنده یا. که ما نمی خواهد وجود داشته باشد منفعلانه اما در عوض به عنوان با صدای بلند و افتخار به عنوان ما می توانیم. ما جشن جمعی ما توانایی حک کردن خانه برای خودمان حتی اگر به طور موقت در مکان های جهان دور از جزیره—مکان هایی مانند هومبولت پارک برانکس اورلاندو—بدون فراموش کردن که در آن ما آمده است. ما جشن می گیرند چرا که استقلال لزوما به معنای آزادی و با وجود همه چیز ایالات متحده گرفته شده از پورتوریکو و مردم آن شادی ما هرگز ضبط شود. ما جشن یک فرهنگ بسیار متنوع و گسترده است. ما جشن خودمان.

اعتراف میکنم که من شده اند به پورتوریکو رژه در سال است. من بازگشت این سال به امید پیدا کردن یک حس شادی و آشنایی که تنها در خانه ارائه می کنند. حس زمین در این زمان نامشخص ما در حال حاضر خودمان را پیدا کنید در.

من مطمئن بود که چه در انتظار زمانی که من وارد گردش Boricua در روز شنبه شب یا اگر من هنوز هم تعلق دارد. چند بلوک پایین تقسیم و خیابان من ضربه به پسر عموی من فلیکس که ایستاده بود در خیابان تکان دادن یک بزرگ سیاه و سفید مقاومت پرچم. او از من استقبال با در آغوش گرفتن. صحبت ما برای کمی. من در زمان عکس خود را. ما دوباره در آغوش گرفت و سپس گفت: خداحافظ. من نگه داشته در حال حرکت را بدست آورد به سمت کالیفرنیا مستند مردمی خندان, خنده و رقص. مردمی فریاد از باز sunroofs و مسافر ویندوز تکان دادن پرچم رنگین کمان از اتومبیل های با موضوع زندگی نوشته شده در دو طرف.

خارج از یوکو را Food & Liquor من ضربه به پدرم دوست دیرین Che. من کاهش ماسک من تا او را تشخیص بده. او به من آغوش من در زمان عکس خود را و او به من گفت "dios de bendiga" قبل از ترک. بعد در شب قبل از باران لگد ما را من کشف یک گروه از مردم نشسته کاملا در مقابل یک JC ریورا دیواری. من خواسته شده را به عکس خود را و آنها موافقت کردند. من آن را در زمان آنها تایید شده و من به قدم زدن. سپس یکی از مردان در این گروه به نام من به بیش از. او تشکر من برای این عکس به من گفت که او با افتخار از آنچه که من انجام شده بود به خاطر عکس گرفتن از جامعه و مراقب باشید.

این باعث تاسف من به می دانم که چگونه به سرعت هومبولت پارک gentrifying. چگونه پورتو Ricans که وارد در این محله به دنبال خانه پس از آواره از این جزیره در حال حاضر آواره دوباره. اما حتی پس آنچه که من در بر داشت در روز شنبه چیزی بود که من همیشه می دانستم. که حتی با تمام خشونت با هدف ما—که آیا آن توسط دولت یا با کلاس gentrifiers تخریب جامعه—شادی ما هرگز ضبط شود. که ما نخواهد بود آواره به راحتی. که هر شنبه سوم در ماه ژوئن ما پر کردن خیابان ها از هومبولت پارک فریاد "Boricua!" از اتومبیل های تحت پوشش در پرچم بیش از یک ارکستر از بوق بزند. v

جاستین Agrelo یک روزنامه نگار از سمت شمال غربی شیکاگو. او در حال حاضر یک گزارش ساکن در شهر دفتر, پوشش مسکن و توسعه است.