ال Shirota برهنه خود را postpunk روح برای ما عجیب و غریب بار در Tiempos Raros

این اولین آلبوم از مکزیک ال Shirota, Tiempos Raros ("عجیب و غریب بار"), طنین انداز با شدت و قدرت به عنوان جهان convulses از اثرات آمریکا را نژادپرستانه و خشونت در میان جهانی از همه گیر. تاسیس شده توسط خواننده و گیتاریست ایگنکیو گومز در سال 2013 گروه رفت و از طریق چندین صف تغییرات قبل از اقامت فعلی خود را پیکربندی در سال 2018: گومز, گیتاریست, Ruben Anzaldúa نوازنده بیس دیوید Lemus و درامر گابریل مندوزا. ال Shirota هوشمند postpunk آمیزه با آن عمدی rawness و فرار لبه متصل به نقطه بین نیروانا Weezer و برای تلفن های موبایل از شهر مکزیک راک از دهه 90 میلادی تا به امروز. با وجود این گروه کلاسیک, خبرگزاری مستقل, تأثیرات خود را صدا غیر قابل پیش بینی است و تازه در آهنگ های مانند "ال باب Rosendo" آنها شکستگی و فیلتر خود را DIY زیبایی شناسی از طریق منشور از مکزیک, تحریف, لجن, آهسته پایین cumbia و بی خیال شورش از آن 60 راک صحنه. گروه کنترل استادانه از پویایی خود را تضمین می کند آهنگ هرگز تبدیل به یکنواخت: در "Más de Una Vez," growling, فریاد, و overdriven گیتار متناوب با ظریف تغزل در حالی که "لا سیوداد" معاملات کردن پانک فوران و کلاسیک-سنگ شیار و سپس به پایان می رسد با یک مسهل انفجار که اسلاید به دزدکی, روانگردان, گیتار, صدای تودماغی. طی چند روز گذشته من تا به حال مبهم و مه آلود earworm "A Donde Voy" در سر من. وقتی گومز آواز می خواند "No se si desperté / Oscuro amaneció / پرو entendí que ayer no estaba igual que a donde voy" ("من نمی دانم اگر من بیدار شد / آن تاریک بود در سپیده دم / اما فهمیدم که دیروز است همان جایی که من قصد دارم") آن را به من یادآوری می کند که ما در حال زندگی در یک زمان از سوالات بیش از پاسخ. v